Najdziwniejsze w kwestii krzyża przed Pałacem Prezydenckim jest to, że żadna ze stron sporu nie zwraca uwagi na to, w jakim celu postawili go tam harcerze. Sympatyczni młodzieńcy w mundurkach. Zrobili swoje, mogą odejść, bo kto by się przejmował, tym o co im właściwie chodzi - przecież to dzieci, więc niech zostawią ważne sprawy nam dorosłym, a jak będzie potrzeba niech znów zajmą się organizowaniem porządku przy kolejnych uroczystościach, pomocą etc.
Tymczasem oni uruchomili stronę internetową, gdzie przeczytać można m.in., że podjęli już decyzję, że krzyż zostanie zastanie zastąpiony przez inny, mniejszy i niekontrowersyjny symbol ich inicjatywy. Bo im przecież chodzi o coś zupełnie innego - o pomnik, który będzie postawiony w hołdzie "reprezentacji Polski" i jednocześnie ku upamiętnieniu dni żałoby narodowej, które ich zdaniem zjednoczyły nas ponad podziałami. Mądre to, czy nie, realne, czy nie - warto dać im szansę na kontynuowanie starań, by przekonać do tej idei większość.
To czego potrzebują, to spokój i brak politycznego sporu wokół ich pomysłu. A tu właśnie wpadli jak śliwka w kompot. Bo o tym czym jest (funkcjonalnie) ten krzyż wypowiadają się już liczni politycy i duchowni wszelkich opcji - na krzyżu przed Pałacem zna się każdy jak na piłce nożnej. Nie ma tu miejsca na dyskusję, przekonywanie, czas do namysłu, jest coraz bardziej "albo - albo".
Sam krzyż miałby być, jak piszą harcerze, przeniesiony do jednej ze świątyń. Powołują się też na jakieś uzgodnienia, nie pisząc wyraźnie z kim - sądzę, że nie chcą ujawniać rozmów, które prowadzili, bo odnoszę wrażenie, że chcą postępować dyskretnie i dyplomatycznie. Czy mają szansę? Czy walec polaryzacji "za lub przeciw PiS" nie rozjedzie ich nadzei i zapału?
